Mijn verbeelding begon met me op de loop te gaan terwijl schaduwen en vormen zich voor mijn ogen vormden.
Ondanks mijn zenuwen pushte ik mezelf om door te gaan en me niet aan te stellen. „Je bent een volwassen vrouw, stel je niet aan!“ sprak ik mezelf toe in mijn hoofd.
Maar het was op dat moment dat mijn voet iets raakte, iets dat daar niet hoorde te zijn.

Met een schok verloor ik mijn evenwicht en voelde ik mezelf naar voren tuimelen. Er was geen tijd om me vast te houden aan de trapleuning.
Mijn val was abrupt en pijnlijk, een luid gekraak vulde de lucht toen ik mijn been raakte. Een scherpe pijn schoot door me heen en ik wist meteen
dat dit ernstig was.

Ik lag daar onderaan de trap, omringd door duisternis en pijn, en kon niets anders dan naar mijn gebroken been staren.

Mijn man schrok wakker van het lawaai en mijn gegil en hij deed de lamp aan.
Op dat moment wenste ik dat ík gewoon het lichtknopje had aangedaan.
Mijn ongeduld en nieuwsgierigheid om snel naar beneden te gaan zonder het licht aan te doen, hadden me in deze situatie gebracht.

De ambulance kwam, en mijn been werd in het gips gezet. 
6 weken was ik er zoet mee. Toen ik met mijn gipsbeen op de bank lag ging ik opzoek naar een manier om ervoor te zorgen dat dit nóóit meer zal gebeuren!